მედიაჰოლდინგ „რეპორტიორისა" და ქვემო ქართლის ტელე-რადიოკომპანიის ერთობლივი პროექტის - „რეპორტიორის თვალით..." სტუმარია პარტია „თავისუფალი საქართველოს" ლიდერი კახა კუკავა.
- ჩვეულებას დავარღვევთ და იმ კითხვას, რომლითაც ჩვენს ყველა სტუმართან საუბარს ვასრულებთ, თქვენ საუბრის დასაწყისში დაგისვამთ. თქვენი გადასახედიდან - ვინ არის კახა კუკავა?
- არ ვიცი, რამდენად საინტერესო იქნება საკუთარი თავის შეფასება ჩემი გადასახედიდან, თუმცა, ჩვენს პარტიაზე ვიტყვი, რომ ჩვენ თანამედროვე ქართულ პოლიტიკაში ვართ ერთგვარი თეთრი ყვავები. ჩვენ დავდეთ ძალიან სარისკო ფსონი - ყველამ კარგად იცის, რომ დღეს პოლიტიკაში ყველაფერი კეთდება ფულით და სპეცსამსახურებით, ამის პარალელურად კი ჩვენ გავაკეთეთ თავხედური, ამბიციური განაცხადი, რომ უფულოდ და სპეცსამსახურების გარეშე გვინდა პოლიტიკურ ასპარეზზე თავის დამკვიდრება.
- რამდენი წელია, რაც პოლიტკურ ბრძოლაში ხართ ჩართული?
- 2003 წლიდან, მალე 12 წელი გახდება.
- და რამდენი წელია, რაც ოპოზიციურად ხართ განწყობილი?
- მე სულ ოპოზიციურად ვარ განწყობილი. მესამე მთავრობაა უკვე, რომლის ოპოზიციაშიც ვარ. ცოტა ხნით ვიყავი შევარდნაძის ოპოზიციაში, ისე, მთელი ჩემი ჯიში, ჯილაგი, ოჯახი იყო აქტიურ ოპოზიციაში, შემდეგ თავიდან ბოლომდე ვიყავი სააკაშვილის ოპოზიციაში და ახლა ვარ ივანიშვილის ოპოზიციაში. გულწრფელად გეტყვით, რომ მე ხელისუფლებების ცვლილება არც შემიმჩნევია და ვფიქრობ, დღემდე ის მთავრობა მართავს ქვეყანას, რომელიც 1992 წელს მართავდა, უბრალოდ, ქამელეონივით ფერს იცვლის ხოლმე.
- თქვენი პოლიტიკური მოღვაწეობა რამდენ პოლიტიკურ პარტიას ითვლის?
- მე არასდროს გადავსულვარ ერთი პარტიიდან მეორეში. ფორმალურად თუ ვიტყვით, ჩვენს პარტიას ადრე ერქვა კონსერვატიული პარტია, პოლიტიკაში მოსვლისთანავე ამ პარტიის წევრი გავხდი. 2012 წელს ეს პარტია გაიყო ორ ნაწილად. იმ ნაწილს, სადაც მე ვიყავი, დავარქვით „თავისუფალი საქართველო", ხოლო მეორე ნაწილმა იმავე სახელით გააგრძელა ფუნქციონირება, კონსერვატიული პარტიის დამფუძნებელი იყო ზვიად ძიძიგური და არანაირი სურვილი არ გვქონდა, მისთვის წაგვერთმია ეს სახელი, თუმცა, მაშინ იმ პარტიის 95% და რაიონული ხელმძღვანელები დღეს „თავისუფალ საქართველოში" არიან.
- პოლიტიკაში როგორ აღმოჩნდით?
- არ ვფიქრობდი ამ მიმართულებით სვლას, სხვა გეგმები მქონდა, 2001 წელს წამოვედი საჯარო სამსახურიდან, ორი წლის განმავლობაში ვეწეოდი საადვოკატო პრაქტიკას, საკმაოდ წარმატებულს. მახსოვს, 2003 წელს ჩვენი საადვოკატო ბიუროს შემოსავალმა წინა წელთან შედარებით მოიმატა 800%-ით. ამ მიმართულებით ვაპირებდი მუშაობის გაგრძელებას. როგორც საუბრის დასაწყისში აღვნიშნე, შევარდნაძის ხელისუფლების მიმართ მქონდა გარკვეული ანტაგონიზმი და მისი ოპოზიციის მხარდსაჭერად მივედი დედაქალაქის საკრებულოში. მე ამ ადამიანების კონსულტანტი ვიყავი. იქ გავიცანი რამდენიმე ოპოზიციონერი დეპუტატი, რომელთა სურვილიც გახდა, რომ მე ვყოფილვიყავი 2003 წლის საპარლამენტო სიაში. როგორც ასეთი - მე მივდივარ პოლტიკაში - ასე არასდროს მიფიქრია, თუმცა ამის მერე, როგორც ხდება ხოლმე - შევრჩი და შევრჩი ამ სფეროს.
- სხვა საქმის კეთება თუ გიცდიათ, თუ გქონით ამის სურვილი?
- როგორ არა... როგორც გითხარით, მქონდა საადვოკატო პრაქტიკა. ახლაც განვაახლე ეს საქმიანობა, რადგან შემოსავლის სხვა წყარო არ მაქვს.
- ეთანხმებით თუ არა მოსაზრებას, რომ პოლიტიკა ბინძური საქმეა?
- ყველა საქმეშია ბუნძური და სუფთა ელემენტები. მე მგონია, რომ პოლიტიკა არის ყველაზე სუფთა საქმე, რომელიც უნდა აკეთონ წესიერმა ადამიანებმა, თუმცა, იმავდროულად არის ყველაზე ბინძური ადამიანების საქმეც. თუ ვიტყვით, რომ პოლიტიკა ბინძური საქმეა, მაშინ უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ჩვენ, ქართველებს, ყველაზე მეტი წმინდანი პოლიტიკოსებიდან გვყავს და რა გამოდის, ჩვენი მეფეები, სარდლები და ა.შ. ბინძურ საქმეებში იყვნენ ჩართულები? არა! უბრალოდ, დროა ასეთი. ახლა ჩვენ გვაქვს ჩვენი პოლიტიკის ყველაზე ბინძური ეტაპი, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ ეს ეტაპი რომ გაივლის, ჩვენ ისევე გავიხსენებთ ამ საშინელებას, როგორც გერმანელები იხსენებენ ფაშიზმის პერიოდს, როგორც საშინელ ეტაპს და დღესაც ვერ მოსულან გონზე, როგორ მოხდა, რომ ჰიტლერი ამ განათლებული ქვეყნის მმართველი გახდა. გავა დრო და ჩვენ ასე გავიხსენებთ - როგორ მოხდა, რომ ქართველმა ხალხმა ჯაბა იოსელიანი დაისვა თავზე, როგორ მოხდა, რომ გიჟი, რომელსაც ლამის დორბლები გადმოსდიოდა პირიდან, 9 წლის განმავლობაში ჩვენი ქვეყნის პრეზიდენტი იყო, ყველა არჩევნები მოიგო და ამომრჩეველთა 90% აძლევდა ხმას. ეს ეტაპი კი იყო, მაგრამ ეს არ გვაძლევს იმის საფუძველს, რომ ვთქვათ - პოლიტიკა ბინძური საქმეაო. მე მგონია, რომ პოლიტიკა არის დიდი იდეების რეალიზების სფერო, ვისაც ამის სურვილი აქვს.
- 2004 წელს თქვენ არჩეული იყავით საქართველოს პარლამენტის წევრად, საარჩევნო ბლოკ „ნაციონალური მოძრაობის" სიით, კონსერვატიული პარტიის კვოტით... რა კავშირი გქონდათ „ნაციონალური მოძრაობასთან"?
- ეს იყო ანტიშევარდნაძისტული ბლოკი, როგორც გითხარით, ანტაგონიზმი მქონდა შევარდნაძის მიმართ, მთელ ოჯახს სიმპათიები გვქონდა საქართველოს პირველი პრეზიდენტის ზვიად გამსახურდიას მიმართ. შეიქმნა ბლოკი, რომლის მიზანიც იყო შევარდნაძესთან ბრძოლა და მისი მმართველობის დასრულება, მე ვიყავი ამ ბლოკში, როგორც კონსერვატიული პარტიის წარმომადგენელი. როგორც კი მიზანი მიღწეულ იქნა და მოხდა შევარდნაძის მმართველობის დემონტაჟი, ვიყავი პირველ სამეულში, რომელიც გადავიდა საპარლამენტო ოპოზიციაში.
- რა იყო ამის მიზეზები?
- შემიძლია, გითხრათ კონკრეტული მიზეზებიც. მიზეზები იყო იგივე, რაც დღეს ხდება. სააკაშვილი ებრძოდა შევარდნაძეს, მაგრამ როგორც კი მოვიდა ხელისუფლებაში, გამოიკვეთა, რომ ის ებრძოდა მას პიროვნულად და არა სისტემური ცვლილებების გასატარებლად. მახსოვს, ერთ-ერთი კენჭისყრის წინ მომიგზავნეს კაცი და მითხრეს - იცით რა, გადაწყვიტეს, რომ შენ ხმა უნდა მისცე დავით კირკიტაძეს... ამის მერე შეუძლებელი გახდა ჩვენი ურთიერთობა...
მიხეილ სააკაშვილს პირადად არც ვიცნობ, მე მას შევხვედრივარ მხოლოდ ოფიციალურ ღონისძიებებზე.
- რა დადებითი და უარყოფითი მხარეები ჰქონდა მის მმართველობას და საერთოდ, როგორ დარჩება საქართველოს ისტორიაში ექს-პრეზიდენტი მიხეილ სააკაშვილი?
- მისი მმართველობის უარყოფითი მხარეები იმდენჯერ მაქვს აღწერილი იმ 9 წლის განმავლობაშიც და მერეც, რომ..
-სამი მთავარი გამოვყოთ...
- მე ორს ვიტყვი. მისი მთავარი პოლიტიკური თვისება იყო ის, რომ იყო მარიონეტი, არ იყო საქართველოს პრეზიდენტი, არასდროს უფიქრია, როგორ ვაშენოთ ქვეყანა, როგორ დავიბრუნოთ დაკარგული ტერიტორიები. ის ყოველთვის ფიქრობდა, რა მოეწონება ბუშს, რა მოეწონება ობამას, მის მოკავშირე მაკ-კეინს... ის საქართველოს იყენებდა, როგორც საშუალებას რუსეთის წინააღმდეგ და ქვეყანას ამით რა დაემართებოდა, არ ადარდებდა.
მეორე უარყოფითი იყო მისი ადამიანური მხარე, სააკაშვილი იყო კაცთმოძულე. ხდება ხოლმე ისე, რომ როცა სახელმწიფო ომებში ან სხვა სიტუაციაში ზარალს ნახულობს, ამას განიცდის ქვეყნის პირველი პირი. დავით აღმაშენებელის შემთხვევაში, მეფე, რომელმაც მოიგო ომი, ნანობდა იმას, რომ ამ გამარჯვების გამო, ვიღაცებს სიცოცხლის დათმობა მოუწიათ. ან ზვიად გამსახურდია გავიხსენოთ, რომელმაც ბრძანება გასცა - მარხვაა და არ ესროლოთ ჩვენს ოპონენტებსო. აი, მიხეილ სააკაშვილს კი ადამიანები სძულდა. ის ადამიანების წამებას იღებდა ფირზე, მერე უყურებდა და ამით ტკბებოდა. ეს იყო მისი რეჟიმის მთავარი უარყოფითი მხარეები.
- დადებითი რა ჰქონდა მის მმართველობას?
- ამ ფონზე, ძალიან არაკორექტული იქნება, ვისაუბროთ მის დადებით თვისებებზე. ეს იგივე იქნება, ვისაუბროთ ჰიტლერის დადებით თვისებებზე, რომელიც მას უდავოდ ჰქონდა. სააკაშვილის დროს ბევრი ინფრასტრუქტურული პროექტი განხორციელდა, ასევე, დანაშაულის წინააღმდეგ ბრძოლაშიც იქნა მიღწეული წარმატებები, ასევე შესაძლებელია ჩამოვთვალოთ დაახლოებით 6 პუნქტი, სადაც მას ჰქონდა წარმატებები, მაგრამ ეს გაკეთდა იმ ფასად, როცა უკვე საინტერესო არ არის.
- 2007 წლის 7 ნოემბრის მოვლენების აქტიური მონაწილე ხართ. გაიხსენეთ, როგორ იწყებოდა „7 ნოემბერი" და რა იყო ამ ყველაფრის განმაპირობებელი მიზეზები...
- ამ მოვლენებზე გაკეთებული მქონდა წინასწარ პროგნოზები. მე იმ ხელისუფლებიდან ყველაზე ხშირი ურთიერთობა მქონდა გიგა ბოკერიასთან, პარლამენტში ჩემს გვერდით კაბინეტში იჯდა. ასევე ხშირად მიწევდა მასთან ოპონირება. მე არაერთხელ მითქვამს, რომ იმ პროცესების განმაპირობებელი იყო არა გაჩეჩილაძე ან პატარკაციშვილი, არამედ გიგა ბოკერია, ის ხელისუფლება თავად ამზადებდა „7 ნოემბერს". მათ ოპოზიცია მიაყენეს კედელთან და უთხრეს - ჩვენ არ გვჭირდება ოპოზიცია. ჩვენ გვჭირდება მხოლოდ მარიონეტები, ეს უთხრეს საზოგადოების დიდ ნაწილს. პოლიციელს დასცინოდნენ - ღიპი რატომ გაქვსო. ინტელიგენციას ეუბნებოდნენ - წითელი რატომ ხარო... დიდ ნაწილს უთხრეს - არ გვჭირდებითო და ეს ხალხიც გამოვიდა ქუჩაში.
- თქვენ 7 ნოემბერს დილიდან იმყოფებდით რუსთაველის გამზირზე. რა ხდებოდა დარბევამდე?
- 2-დან 7 ნოემბრამდე 5 დღე მიმდინარეობდა აქციები, უკვე იყო დაძაბული ფონი, ის ზონდერ-ბრიგადები, რომლებიც მაშინ შექმნილი იყო ფორმალურად თუ არაფორმალურად, აწყობდნენ უამრავ პროვოკაციას - ხან ვინმეს მიეპარებოდნენ და სცემდნენ, აქციაზე შეჰქონდათ ალკოჰოლი და ნარკოტიკი. მომხმარებელი ამ პროდუქციას ყველგან ჰყავს და მათ ჰქონდათ სურვილი, რომ იქ ყველა ყოფილიყო ლოთი და ნარკომანი. ვინც აქციიდან მარტო წავიდოდა, ჩასაფრებული ზონდერ-ჯგუფები ცხვირ-პირს აუზელდნენ ხოლმე, რომ მეორეჯერ სურვილი არ ჰქონოდათ აქციაზე მისვლის. ეს ყველაფერი ქმნიდა დაძაბულ ფონს საზოგადოებაში. ხელისუფლებას მაშინ არ ეყო ნერვები და გეტყვით, რატომ. ბოლო დღეებში აქცის მუხტი ჩამოსული იყო დაბლა. ჩვენ მივიღეთ გადაწყვეტილება, რომ აქცია ყოფილიყო მშვიდობიანი. არანაირ შტურმს ოპოზიცია არ გეგმავდა. აქედან გამომდინარე, ხალხს მოსწყინდა აქციებზე სიარული სანახაობის გარეშე. 6 ნოემბერს რუსთაველზე უკვე იყო ხალხის ძალიან მცირე ნაწილი. რომ არ დაერბია სააკაშვილს აქცია, მე ვფიქრობ, ოპოზიციას თავადვე მოუწევდა ამ აქციის შეწყვეტის ფორმებზე ფიქრი, მაგრამ მას ამდენი ნერვები არ აღმოაჩნდა და 7 ნოემბრის დილას გასცეს ბრძანება - დაეშალათ აქცია და ეს უნდა ყოფილიყო დადგმული ასეთნაირად - ას კაცამდე, კამერების გარეშე უნდა ეცემათ, ჩუმად წაეყვანათ და ტელეკამერებს მერე უნდა გადაეღოთ, როგორ გვიან ქუჩებს ქალაქის კეთილმოწყობის სამსახურის თანამშრომლები, იმ ქუჩებს, სადაც რამდენიმე დღის წინ „გრეჩიხა" იფურთხებოდა და „სემიჩკას" ჭამდა. პოლიციელებს კეთილმოწყობის სამსახურის ფორმები გადააცვეს, მიუშვეს აქციაზე, რაც გადაიზარდა ჩხუბში, ამ დროს მე არ ვიყავი რუსთაველზე, ირაკლი მელაშვილმა დამირეკა და გამაგებინა ეს ამბავი. მაშინ ჩვენ გადავწყვიტეთ, მივსულიყავით და კინწისკვრით გაგვეყარა სააკაშვილის ეს ჯალათები. საპროტესტო მუხტი იყო ძალიან მაღალი, ოფისიდან გამოვედით 50 კაცი და აქციას რომ მივუახლოვით, უკვე ვიყავით 3 000. ხალხი საქმეს ტოვებდა და გვიერთდებოდა. ვფიქრობ, ქართველი ხალხის 99%-მა იმ დღეს შეიძულა სააკაშვილი. ეს იყო მისი უდიდესი შეცდომა და ახლა კი, თუნდაც რუსეთი დაიპყროს, ამ ზიზღს მაინც ვერ ჩამოირეცხავს.
- NATO თუ ევრაზიული კავშირი?
- არც ერთი და არც მეორე. არც - „ქოცები", არც - „ნაცები". არც NATO და არც ევრაზიული კავშირი.
- ანუ?
- საქართველო უნდა იყოს დამოუკიდებელი სახელმწიფო და ყველა ეკონომიკურ და სამხედრო გაერთიანებაში ჩვენ უნდა შევიდეთ საქართველოს ინტერესებიდან გამომდინარე. საქართველოს ამ მიმართულებით სჭირდება ხელისშეწყობა და ვინც ამას გააკეთებს, იმათთან უნდა იპარტნიოროს. ამ კუთხით ორივესთან უნდა ვიპარტნიოროთ, იმიტომ, რომ ესენი არიან გლობალური ძალები და საქართველოს ინტერესებში არ შედის, დაუპირისპირდეს რომელიმეს.
- 2008 წლის აგვისტოს მოვლენების შემდეგ თქვენ ერთ-ერთმა პირველმა დაიწყეთ საუბარი რუსეთთან ურთიერთობის აღდგენაზე. ამ პერიოდს უკავშირდება თქვენს მიერ გაკეთებული განცხადება - „პრაგმატულად თუ შევხედავთ, პუტინი ყველაზე კარგი შანსია საქართველოსთვის, რომ რუსეთთან ურთიერთობა მოაგვაროს". ისევ ასე ფიქრობთ?
- რა თქმა უნდა, ორი აზრი არ არის, რომ პუტინი არის რუსეთის პრეზიდენტი. ის არის რუსი იმპერიალისტი და მოქმედებს რუსეთის ინტერესებიდან გამომდინარე, მაგრამ მე მგონია, ჩვენ შეგვიძლია ვიპოვოთ შუალედი რუსეთისა და საქართველოს ინტერესებს შორის. საქართველო თუ გამართავს პრაგმატულ დიალოგს რუსეთთან, შუალედის მოძებნა შესაძლებლია. მე დარწმუნებული ვარ, რომ რუსეთის სტარტეგიულ ინტერესებში არ შედის ოჩამჩირის ოკუპაცია, მაგრამ რუსეთისთვის მნიშვნელოვანია, ვის ექნება კონტროლი საქართველოზე გამავალ დასავლეთ-აღმოსავლეთის სატრანზიტო დერეფანზე, ან ჩრდილოეთიდან სამხრეთისკენ მოძრავ სარკინიგზო მაგისტრალებზე. ამ ყველაფრიდან გამომდინარე, რუსეთისთვის მნიშვნელოვანია საქართველოს ცენტრალურ ხელისუფლებასთან ურთიერთობა, ხოლო რაც შეეხება აფხაზეთის და სამხრეთ ოსეთის ოკუპაციას, მისი მხრიდან იყო ბერკეტი, როგორც კონტრზომა, საქართველოს მიერ წარმოებულ პოლიტიკაზე.
- თქვენზე ამბობენ, რომ ხართ პრორუსი...
- ჩემზე ადრე ამბობდნენ, რომ ვარ პრორუსი, ახლა კი ამბობენ, რომ ვარ პროსააკაშვილი.
- და რატომ?
- იმიტომ, რომ ავადმყოფი ტვინის ადამიანებს შეუძლიათ მარტო ორი ფერის გარჩევა. ცხოველები არიან ასე - მარტო შავს და თეთრს რომ ხედავენ. ანუ ყველა იმ ფერს, რასაც ადამიანები ხედავენ - ცხოველი ვერ ხედავს. სააკაშვილი და მისი მომხრეები იყვნენ ერთი ჯიშის ცხოველები, რომლებიც ხედავდნენ მარტო შავს და თეთრს. მათი შეხედულებით, თეთრები თვითონ იყვნენ და კარგად გვახსოვს როგორი თეთრებიც იყვნენ და შავი იყო პუტინი, ანუ თუ არ იყავი მათი მომხრე, ავტომატურად აღგიქვამდნენ პუტინის მომხრედ. მათ სხვა ფერის გარჩევა არ შეეძლოთ. ასეთივე ადამიანები არიან „ქართულ ოცნებაშიც". თუკი გააკრიტიკებ ამ პარტიას, მაშინვე სააკაშვილის მომხრედ ჩაგთვლიან. ესენიც ისეთივე ბიოლოგიური წარმონაქმნები არიან, რომლებიც მხოლოდ ორ „ფერს" არჩევენ - „ქართული ოცნება" და „ნაციონალები". მესამე ფერის გარჩევა არ შეუძლიათ. ასეთი რამ ახასიათებს ყველა ავტორიტარულ რეჟიმს. მაგალითად, ზიმბაბვეს პრეზიდენტი მუგაბე ამბობს, რომ მას არ ჰყავს ოპოზიცია და მას ებრძვიან მხოლოდ ინგლისის ინტერვენტების ჯაშუშები. ანუ თუ არ მოგწონს მუგაბე, ე.ი. ხარ ინგლისის ჯაშუში.
- გჯერათ თუ არა, რომ „ნაციონალური მოძრაობა" ხელისუფლების სათავეში დაბრუნდება?
- მის მოსვლამდე არაფერი გეტკინოთ.
- რას უწუნებთ არსებულ ხელისუფლებას?
- რას არ უნდა ვუწუნებდე?! ყველაფერს. ჰყავთ არაკომპეტენტური გუნდი, რომლებიც ყოველ ნაბიჯზე ნაღმზე აბიჯებენ ფეხს, რაც საქართველოს ძალიან დიდი ზარალს აყენებს.
- გაიხსენეთ ყველაზე დიდი პოლიტიკური ტყუილი, რომელიც ოდესმე მოგისმენით...
- შევარდნაძის ყველაზე დიდი ტყუილი იყო, როცა მან 1992 წლის აგვისტოში ხალხს უთხრა - შეიტანეთ, ხალხო, ანაბრები ბანკში და ზუსტად 1 წლის შემდეგ თქვენ მიიღებთ ზუსტად 100%-იან დარიცხვას. სააკაშვილის ყველაზე დიდი ტყუილი იყო, როცა 2008 წლის 8 აგვისტოს მერე ამბობდა, მე შევხვდი ევროპელ ლიდერებს და შევთანხმდით, რომ აფხაზეთში და სამხრეთ ოსეთში დაბრუნდებიან არამარტო ის დევნილები, რომლებიც ამ ომის დროს გამოყარეს, არამედ ის დევნილებიც, რომლებიც 1992 წლიდან ცხოვრობენ თბილისში.
- როგორ ფიქრობთ, რატომ არ ასრულებენ პოლიტიკოსები წინასაარჩევნო დაპირებებს?
- ორი მიზეზი არსებობს საამისოდ. ფული და შიში. ყოველთვის შესაძლებელია, არასდროს არ შეასრულო წინასაარჩევნო დაპირებები და 100 მილიონი ჩაიდო ჯიბეში, რაც შეეხება შიშს, ავხსნი - მთელი რიგი რეფორმების გატარება პატარა ქვეყანაში ნიშნავს იმას, რომ დიდი ქვეყნები გააბრაზო. არსებულ ხელისუფლებას კი არ სურს, დაუპირისპირდეს არც რუსეთს, არც ამერიკას. საქართველო გადააქციეს ნინიას ბაღად, რომელშიც ყველა თავის ინტერესებზე ზრუნავს.
- რას მიიჩნევთ თქვენს მიერ დაშვებულ ყველაზე დიდ შეცდომად?
- ჩემი პოლიტიკური ცხოვრების მანძილზე ბევრი შეცდომა მაქვს დაშვებული, თუმცა, ერთი ლიტერატურული პერსონაჟის მსგავსად შემიძლია ვთქვა, რომ ჩემი სახელმწიფოსათვის არასდროს მიღალატია.
- ბოლოს... შეგვიფასეთ თქვენს მიერ განვლილი პოლიტიკური ცხოვრება. რამდენად კმაყოფილი ხართ ამ გზით?
-კმაყოფილი როგორ ვიქნები, მაგრამ ერთი რაც მაქვს, ალბათ, არის ის, რომ დასაყვედრებელი არაფერი მაქვს, ბევრი ქართველი პოლიტიკოსისგან განსხვავებით. ვკითხულობ გადამდგარი პოლიტიკოსების მემუარებს. იბეჭდება და იყიდება საკმაოდ დაბალ ფასად, მაღალ ფასად ალბათ არც არავინ იყიდის. მე ვხედავ, როგორ წვალობენ ჩვენი პოლიტიკური ლიდერები, როცა ისინი კარგავენ ძალაუფლებას. მერე უჩნდებათ სხვა ინტერესები და ცდილობენ, შეალამაზონ თავიანთი ისტორია და მომავალ თაობებს აუხსნან, რა რატომ გააკეთეს. მე, ჩემი პოლიტიკური ცხოვრებს მანძილზე, არ მაქვს ჩადენლიი ისეთი რამ, რომ როცა ჩემს მემუარებს დავწერ, რამე გამოვტოვო ან შევალამაზო და ეს იქნება ამიერიდანაც ჩემი საზრუნავი, დროს ვეღარ დააბრუნებ... ძალიან ბევრი ყოფილი პოლიტიკოსი, სამი გვარი ვიცი ასეთი, მთელ თავიანთ კორუფციულ შემოსავალს და თანამდებობას მისცემდნენ, ოღონდაც უკან დაებრუნებინთ ისტორია და აღარ გაეკეთებინა ის, რაც მოხდა 90-იანი წლებში.
ინტერვიუს სრული ვიდეოვერსია იხილეთ მითითებულ ბმულზე:
https://www.youtube.com/watch?v=6paR4LtA7xQ
